Tarih 23.06.2014 gece saat 04:00 gözlerimden uykusuzluk içimde sevinç ve heyecan ile uyandım, sebebi ise otobüs ile Ankara’ya gideceğim içindi. Biliyorum tuhaf bir olay herkes özel arabayla yolculuk yapmak için can atarken benim bu kadar sevinmem saçmalığın ta kendisidir. Ama sizlere daha büyük bir saçmalık söylemek istiyorum; bir çocuk büyüyünce ne olmak isteyebilir Doktor, Avukat, Hakim ya ben ne olmak isterdim inanın otobüs şoförü olmak isterdim, ve bunu da açıkça söylerdim ama malum içinde bulunmuş olduğum durum buna müsait değil. Her neyse ben nihayet otobüse bindim, İstanbul’dan çıktığım zaman normal arabalar gözüme o kadar küçük görünüyordu. Bir an kendime özgüvenim geldi, Bolu tünelinden geçerken tünelin duvarlarına daha yakın olmak benim içime öyle bir his doldurdu ki ne bunun adına korku diyebiliyorum nede mutluluk bu acayip bir şey ve nihayet Ankara’dan dönüş gece saat 22:30 arabasına bindik. Normalde gündüz o kadar gezdiğimizden çok yorulan ve hemen yatan ben otobüste hiç uykum gelmedi. Otobüs İstanbul’a ilerleyince havanın karanlığı dağları bana çok korkunç gösteriyordu, içimde mutluluk ve korku savaşı başlamıştı. Bir yandan uykum geliyor diğer yandan uyumak istemiyorum direniyorum. Bazen öyle anlar oluyor ki içimdeki korku ile Erkan abimin elini tutuyorum, gözlerimi kapatıp bu yolculuk bitmese ne güzel olur diyorum, ama her mutluluğun bir sonu var. Esenler Otogarına geliyoruz, arkadaş bizi alıyor eve doğru ilerlerken arabada hem içimdeki mutlulukla hem de otobüsten sonra arabaya bindiğim için kendimi küçük hissediyorum, değişik bir duygu ve nihayet eve geldim. Şu an içimde bu mutluluğu İNŞAALLAH bir daha yaşarım diye dua ediyorum, otobüs şoförü olamadım ama bundan sonra sık sık otobüs yolcusu olmak istiyorum İNŞAALLAH. Selam ve Dua ile
OTOBÜS YOLCULUĞU
26
Haz