Geçen gün yaşadığım bir olaydan yola çıkarak dil üzerine bir kaç kelam etmek istiyorum. Egzersize gittiğim okulda aynı salonda çalıştığımız 12 li yaşlarda bir kız çocuğu ile tanıştım kaç yaşındasın, adın ne ile sohbete başladık. Ama çocuğun konuşmasını sorsanız bu kız yüzde yüz doğulu dersiniz, hocamda; Furkan bu çocuk nereli olabilir dedi, bende doğulu ama bilemiyorum dedim. Hocam da bu kız Karadenizli Sinoplu deyince ilk başta inanmadım ama iki hocam da aynı şeyi deyince inandım. Büyük bir şok yaşadım, Esenyurt’ta oturuyorlarmış, malum Esenyurt’ta oturanların bir çoğu Kürt’tür, onların içinde kala kala çocuğun dili onların Türkçesine benzemiş. Ben buna doğal asimilasyon diyorum, yani bir ideolojinin baskısı altında kalarak değil de yaşadığı ortama ayak uydurarak asimile olma. Aslında bu olay basit bir olay değil insan için en önemli iletişim aracı dildir ve dil yani konuşma duyarak öğrenilir. HAY diye çizgi filimi hatırlayanınız var mı? adam ömrünü hayvanların içinde geçirdiği için 40 yaşına kadar konuşmaya öğrenememişti. Niye; çünkü çevresinde insan yoktu buda buna benziyor. İstanbul aksanı ile büyüyen bir çocuk nasıl ki Ankara aksanı ile konuşamaz ise Kürt aksanı ile büyüyen bir çocuk İstanbul aksanı ile konuşması beklenemez. Bu doğal bir süreçtir ama bizim itiraz ettiğimiz nokta Kemalizm’in en önemli ve en sorunlu devrimi olan dil devrimidir, illa Türkçe konuşacaksın bir dayatma asimilasyonu. Hayatın doğal akışı içinde öyle insanlar ile tanışıyorsun ki adamın Türkçesi İstanbul Türkçesinden daha güzel ama bir bakıyorsun adam Hakkarili çıkıyor. Çünkü diller kelime alışverişi yaptıkları gibi bazende şive veya ağız alışverişi yaparlar bunun biz farkına bile varmayız. Dil çok önemli bir iletişim aracıdır bu yaşadığım garip olay bana bunu bir kez daha öğretti. Selam ve Dua ile…